W oczekiwaniu na jesień...lenistwo

"Kochany, kochany, lecą z drzewa jak dawniej kasztany..."

W tym roku można by zaśpiewać trochę inaczej:

"Kochany, kochany, kwitną znowu jak wiosną kasztany..."

Dowodem czego są moje zdjęcia, zrobione z okna pokoju dziennego.

Kocham tą porę roku już od zawsze, jako dziecko biegałam do lasu a później do parku żeby "poszeleścić", tonąc w rzekach z liści. To było moje ulubione zajęcie...
To były dawne czasy, czasy szczęśliwe, czasy dzieciństwa, a jesień do tej pory, najbardziej mi się właśnie z nimi kojarzy.
Odwiedzając miejsce mojego dzieciństwa zawsze tak samo jestem wzruszona, więc nie trzeba się dziwić że jesienią szczególnie.
Czas leczy rany, choć nie wszystkie a życie czasami daje nam drugą szansę. Moja przyszła teraz, na początku jesieni mojego życia i mam nadzieję że zdąże przed zimą.
Ponieważ leniuchuję "robótkowo", postanowiłam pokazać Wam kilka zdjęć z tego "magicznego miejsca", które już na zawsze we mnie pozostanie, a cząsteczka mnie, w nim.
Powoli trzeba będzie zamknąć jeden rozdział w życiu, żeby móc otworzyć następny. Rozdział, na który czekałam ponad 30 lat...

Do dzisiejszego postu pozwoliłam sobie, dołączyć wiersz mojego autorstwa, bo taka jest potrzeba chwili.
Mam nadzieję że choć trochę się spodoba.
Jesiennie Was pozdrawiam i tej złotej, polskiej Wam życzę :)

"Zielone oczy, szarość za oknem,
zaspany kasztan jesiennie moknie,
drzewa, jak ludzie, z głowami w chmurach,
wiatr bawipanek śpiewa i hula,
ptaki na niebie żegnają lato
witając jesień, plonem bogatą
i tylko patrzeć kiedy w opłotkach
w czerwień spowita, maliną słodka
zawita cicho by z namaszczeniem
zamknąć za sobą drzwi w naszej sieni."