Tidomania, Czyżby i mnie dopadła?

To już chyba chorobliwe, Tildomania mnie dopadła na całego, a żeby tą teorię jeszcze zaostrzyć to powiem Wam że to chyba choroba "psychiczna", no bo jak sobie ktoś taki jak ja, urodzony dawno temu, mogący już praktycznie mieć wnuki, zajmować się "lalkami"?
Być może to ubytki w dzieciństwie, kiedy człowiek miał jednego miśka i to było wszystko, być może się wtedy nie wyżyłam ? Lalek coprawda nigdy nie lubiłam i choć później dostałam kilka, to zawsze szły w kąt, bo takie sztywne i zimne...
Rozumiałabym jeszcze, gdybym była młodą mamą i dla swoich pociech takie lalki szyła, lub nawet i babcią, ta ma wytłumaczenie, że robi to dla wnusiów, ale ja?
Dziewczyny proszę, powiedzcie że to normalne ( w moim wieku,
50 tka się powoli zbliża ;)
Tym czasem pokaże Wam moją najulubieńszą jak do tej pory Tildę.
To łazienkowa panienka w różowym szlafroczku z ceberkiem i ręczniczkiem w rękach.
Jak ją szyłam to myślałam że nic z niej nie będzie, bo wykrój głowy a dokładniej noska, wyszedł jakiś taki pokraczny i komiczny, ale nie dałam za wygraną i jednak dokończyłam "dzieło", nie pomyślałabym że okaże się moją ulubioną.
Jeszcze raz zaprezentuje Wam też zdjęcia dużej Tildy, która była już pokazywana kilka dni temu, teraz tylko rozebrała się, żeby sukieneczką się pochwalić (to ci chwalipięta;) i pozuje też do zdjęcia w duecie, jako najlepsza przyjaciółka panny z ceberkiem...pozdrawiam i udanej niedzieli oraz spokojnego tygodnia Wam życzę.